Een nieuwe week breekt aan

Hi

Vandaag is het alweer maandag 29 februari, wat een week is het geweest zeg sinds de vorige keer dat ik heb geschreven. Ik ben al een dagje thuis geweest er is een klein ruzietje geweest en mijn oma is overleden. Nu is het al avond en voor ik ga slapen, schrijf ik nog even wat dingen voor jullie op!

Vrijdag 26 februari

Weer kreeg ik een herinnering binnen via Facebook vandaag is het precies een jaar geleden dat ik uit mijn operatie kwam en op de IC lag die blijven de komende tijd maar komen. Ik had vandaag zwemmen op mijn programma staan oh wat zou ik graag zeggen dat dat gezellig is maar helaas... ik lig toch niet zo lekker in de groep als ik dacht omdat de anderen meiden al veel meer kunnen. Ik lag nog op een kamer met een ander meisje in het begin leek het heel gezellig maar van af donderdag avond begon het toch ineens minder te worden balen. Maar niet te veel zorgen over maken! Helaas... mis ik weet niet zo goed meer wat er precies na het zwemmen is gebeurd maar er was een zo geheten "bitchfight" (ik heb niemand pijn gedaan ofzo maar toch) Mijn leuke kamer genootje (haha) besloot dat het klaar was met aardig doen en ging ruzie met mij maken. Ze schold met allemaal erge worden! En ik wilde eigenlijk op staan en weg lopen toen ik een trap kreeg. Veel verder in detail ga ik niet maar dat was mijn ruzie van vandaag. Ik heb inmiddels mijn eigen kamertje wat heerlijk is!

Zaterdag 27 februari

Vandaag mag ik een dagje naar huis!! Oh wat was ik zenuwachtig toen ik in de ochtend wakker werd. Ook hier zou ik graag willen zeggen dat ik er ontzettend veel zin in had maar dat viel vies tegen! Ik heb namelijk ontzettend veel last van heimwee en wilde wel graag naar huis maar mij niet te veel laten verwennen en lekker op de bank ploffen en helemaal in gecocoond worden. Want ik wist dat het afscheid (weg gaan) dan nog veel zwaarder werd. Ik heb eigenlijk hele normale dingen gedaan die ik normaal in het weekend altijd doe! Het was te doen al wilt het allemaal nog niet zo snel gaan. Eigenlijk vlak voor dat ik weg ging kregen we een telefoontje - of nou ja papa - dat oma in Engeland is overleden. Ik was -natuurlijk- erg verdrietig en eigenlijk wilde ik niet meer weg maar eigenlijk ook wel! Dus dat was wel een beetje een stom einde.

Zondag 28 februari

Vandaag is het lazy sunday, lekker ge chilled in de ochtend en daarna kwam mama, wij hebben samen nog even verder ge chilled. Na de lunch kwamen mijn papa en broers, Rotterdam is een erg leuke winkel stad dus zijn we gaan winkelen. Veel meer hebben we niet uitgevoerd. Vlak voor het slapen kreeg ik toch een grote vlaag van verdriet en angst, een paar anderen meiden waren na weekend verlof binnen gekomen. Maar niemand zei iets tegen mij dat vond ik nog al vervelend en ze deden als of ik de gene was die getrapt had en heel boos was geworden. En dan was mijn oma ook nog eens dood en was ik doods bang voor wat komen ging. Alles werd mij teveel en ik barsten in tranen uit. Ik begon alles zwaar te vinden en het ging allemaal niet zo snel en ach ja je begrijpt het wel. Ik werd meteen op de vingers getikt en ik moest niet verwachten dat alles zo snel zou gaan. En ze vonden het (gelukkig) ook heel begrijpelijk ze vonden al dat ik stug door ging en veel te 'cool' was voor alles wat er gebeurd was. Uiteindelijk - pus punt -  ben ik wel heerlijk in slaap gevallen en pas van de wekker wakker geworden.


En nu nu is het maandag en heb ik een pittige dag achter de rug erg druk en serieuze gesprekken gehad. Veel gedaan, nog steeds loopt het kwa meiden nog niet echt lekker en ach ja dat komt wel (of niet). Ik ben natuurlijk nog wel erg verdrietig maar de angst is ietsje minder. Ik hoor van alle kanten dat ik gewoon geduld moet hebben. Dat heb ik bij deze nu dus ook (denk ik).

Morgen weer zwemmen, en dan komt er een hele lieve tante op bezoek daar heb ik nou echt zin in!


Liefs Cait

25 Februari - de dag

Hi,

Vandaag is het 25 februari een bijzondere dag voor mij, precies een jaar geleden was mijn openhart operatie. Rond deze tijd (9;50) lag ik al heerlijk onder narcose. Goh wat was ik toen zenuwachtig zeg, wat dus ook niet gek is want het is toch wel een "life changing" operatie geweest. De operatie zelf ging eigenlijk wel goed er waren geen complicaties op getreden dus dat is natuurlijk mooi mee genomen. Vlak voor ik onder narcose ging bedacht ik mij wat ik allemaal zou kunnen doen na deze operatie, zo droomde ik tijdens de narcose dat ik weer vrolijk over het hockey veld renden en met mijn hond aan het wandelen was. Helaas helaas helaas niets is minder waar, precies een jaar later (vandaag) bevind ik mij in een revalidatie centrum om nu echt kneiter hard aan mij zelf te gaan werken! Wat er allemaal gebeurd is is eigenlijk een heel lang verhaal... maar het komt er op neer dat ik er nog iets bij heb gekregen wat nooit meer weg gaat en uiteindelijk juist progressief is.

Ik vond het daarom best wel een goed plan om - ook voor mijzelf - jullie een kijkje te laten nemen in mijn revalidatie proces. Dit door middel van minimaal elke week een artikel online te zetten over wat ik die week heb gedaan. Zo kunnen jullie kijken hoe het er aan toe gaat en hoe mijn proces nou eigenlijk gaat. Ik weet niet hoe lang dit gaat duren en daarom wil ik mijn ei kwijt dus doe ik het via deze manier.

Ik hoop dat je het leuk vind om dit te lezen en te delen zo dat meer mensen weten dat sommige tieners niet alleen maar uit gaan en leuk zijn.

Liefs
Cait