Hi
Veel van mijn vrienden en familie weten dat ik al mijn hele leve hockey. Nou ja hele leven is misschien wel iets te groot uitgedrukt, ik hockey al sinds ik mij kan herinneren. Eigenlijk dacht ik na alles wat er met mij is gebeurd en het leren leven met mijn ziekte dat hockey niet meer kon! Maar juist als je ziek bent en het is chronisch dan is het belangrijk dat je toch gewoon blijft bewegen (misschien nog wel belangrijker dan als je gezond bent). Ik vond dit eigenlijk helemaal geen fijn idee, maar mijn eigen hockeyclub heeft sinds twee jaar geloof ik LG hockey dit staat voor lichamelijk gehandicapte hockey. Toen ik dat hoorde moest ik -echt waar- een paar keer slikken, het idee dat ik hockey met "normale mensen" achter me moest laten dat nou ja daar had ik zo mijn twijfels over. Ik ben een echte nadenker en pieker ik heel veel, dus ik was al heel erg aan het denken dat ik daar veel te normaal voor ben en dat ik te goed daarvoor ben. Die training is op zondag en toen ik daar aan kwam vorige week vond ik het dood en dood eng! Ik moest zelfs huilen (ik zette mezelf echt enorm voor schut) zo eng dat ik het vond. Toen mijn moeder zei dat ik een shirtje er voor kreeg als ik het deed ben ik toch maar gegaan (ik ben erg makkelijk omkoopbaar al helemaal als het om kleding draait). En leuk dat ik het vond ik vond het zooo verschrikkelijk leuk! Ik kan niet wachten tot zondag!
Na de training was ik af gemat maar de rest van de dag liep ik met een smile van hier tot tokio rond. Ik ben de oudste uit dat team. We zijn een team van geloof ik 12 kinderen in de leeftijd van 5 tot 16, ik steek er dus wel boven uit qua hockey technieken. Omdat ik natuurlijk al heel lang hockey en veel van deze kinderen hebben dit nog nooit gedaan.
Nu heb ik een nieuwe (oude) sport en ga ik misschien ook nog badmintonnen.
Liefs
Cait
Geen opmerkingen:
Een reactie posten